NELER OLUYOR HAYATTA?

ÇOCUK YAPMAK DEĞİL, ONA BAKMAK ÖNEMLİ.
Mücahit Çetin 25 yıl önce nur topu gibi bir bebek olarak dünya ya geldi. Cin gibi de zeki bir çocuktu Mücahit. Tek şanssızlığı alkolik ve sorumsuz bir babadan olmasıydı. Büyüdükçe bu sansızlığı hayatını çepeçevre sardı. Kendinden başka dört kardeşi ve cahil anasıyla çaresizlikler yaşarken, anası Dudu kadının bulaşıkçılık yaparak kazandığı parayla, lise eğitimini tamamladı, sonrasını parasızlıktan okuyamadı.
Askerliğini İstanbul Beşiktaş’ta komutan koruması olarak yapan Mücahit Çetin, bu referansına da güvenerek, sivil hayata dönünce polis olmak istedi. Büyük bir heves ve kendinden emin halde sınavlara girdi. Sonucunu beklerken, kendisi ve diğer kardeşleriyle hiç ilgilenmeyen, sadece evde şiddet uygulayan babası bir trafik kazası geçirerek yaşamını yitirdi. Bu olay Çetin ailesinin fertlerini çok fazla üzmedi. Çünkü evdeki şiddet kökünden çözümlendi, diye düşündüler.
Ta ki, Mücahit polislik sınavını kaybettiğini öğrendiği güne kadar. Birden bire hayata küsen Mücahit, bu halini şiddete dönüştürüp ailesine yansıtmaya başladı. Bu o kadar anlatılmaz boyutta bir şiddetti ki babasının yaptıklarını özletir olmuştu. Ama anne Dudu Çetin, zaten kocasının zulmünden çok çektiği için ve oğlunun yaptıkları daha beter olduğu için, dayanamadı ve ilk göz ağrısı oğlu Mücahit’i “Bana ve kardeşlerine şiddet uyguluyor, evde huzurumuz yok.” Diyerek, adli makamlara başvurdu ve öz oğlunu mahkeme kararıyla adli tıpa sevk ettirdi. Eğer adli tıp Mücahit için “Deli raporu” verirse, Mücahit bundan sonraki yaşamını tımarhane de soğuk dört duvar arasında geçirecek. Belki kendini iyi bir polis amiri sanarak, kendi dünyasında mutlu yaşayacak.
Ayfer AYTAÇ – ayferaytac.com

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Hz. Ebû Dahdâh ve Hurma Bahçesi

Resim
  Hz. Ebû Dahdâh’ın iki hurma bahçesi vardı. Birisinde tam 600 hurma ağacı bulunmaktaydı. “Kim Allah’a güzel bir ödünç takdiminde bulunur ki Allah da ona kat kat karşılık versin” (Bakara: 245) âyeti nâzil olunca Hz. Ebû Dahdâh, Efendimize (sav) koşarak şu soruyu sordu: “Ya Resulullah, Allah’ın kimseden ödünç almaya ihtiyacı olmadığı halde bize verdiği maldan, bizim adımıza borç mu istiyor?” Peygamberimiz (sav) ona şu cevabı verdi: “Evet, O, vereceğiniz bu ödünç şey ile sizi cennete koymak istiyor.” Bunun üzerine Hz. Ebu Dahdâh, “Ebu Dahdâh’ın anası da beraberinde mi?” sorusuna Resulü Ekrem (sav), “Evet” buyurdular. Bu sefer “Ebu Dahdâh’ın hanımı da beraberinde mi?” diye sordu. Resul-ü Ekrem (sav) yine “Evet” dedi. Sevincini gizleyemeyen Hz. Ebu Dahdâh, “Öyle ise elini uzat Ya Resulullah” dedi. Efendimiz (sav) elini uzattığında Hz. Ebu Dahdâh, şöyle dedi: “Benim iki hurma bahçem var…Vallahi bunlardan başka bir malım da yok. Bu iki bahçeyi Allah için veriyorum.” Bunun üzerine Peygamb...
Devamı

OSMAN AMCA

Resim
HUZURDAN YOKSUN BİR ADAM O, 73 yaşında evli bir adam. Lakin tam elli yıldır bekâr hayatı yaşıyor. Ne karısından boşanabilmiş, ne de karısıyla bir arada oturmuş. Fakat kazandığını hep karısına vermiş, parasının hayrını hiç görmemiş. Hayatı kalabalıklar arasında yalnız olarak geçmiş. Ne gülmüş, ne de birini güldürebilmiş. Herkesin hayatı bir romandır derler ya, Osman Uysal'ın hayatı trajik bir roman. Sonu belirsiz elbet, ama o: “Benim sonum bir gün bir taşa takılıp noktalanacak” diyor. Bu yüzden daha sağlığında mezar yerini almış ve mermerden yaptırmış, içine gireceği günü de aslında iple çekiyor. Bezmiş yaşamdan, hem de öylesine bezmiş ki, “mutlu son bir an önce gelse” diye umutla Azrail’in geleceği günü bekliyor. Hayata dair tek umudu ölüm artık onun için, yaşama dair bir kırıntı kadar bile umut kalmamış. Onun için ölüm, romanın mutlu sonu. Osman Uysal'ı ilimin valiliğinde tanıdım. Oradan oraya koşuşturup duruyordu, henüz hayatta olduğunu belgelemeye çalışıyordu. Biraz tu...
Devamı